Ιδέες, ιδέες, ιδέες με το κιλό! Και ποιος δεν έχει μια ιδέα; Και ποιος δεν έχει σκεφτεί κάτι καταπληκτικό; Πόσοι όμως το έχουν κάνει πράξη; “Το όραμα χωρίς εκτέλεση είναι ψευδαισθήσεις.”, είπε ο Τhomas Edison! Tι να την κάνω εγώ μια περίφημη ιδέα -μία μάλιστα που να είναι για το κοινό καλό- όταν την λες και την ξαναβάζεις μέσα στο συρτάρι; Εκτός κι αν την ακούσει βέβαια κάποιος και στην κλέψει. Για φαντάσου, να έβρισκες έναν τρόπο να διαβάζουν τα παιδιά χωρίς κόπο, αλλά να έλεγες: “Mπα, θέλει χρόνο να το πραγματοποιήσω, άστο γι’ αργότερα”. Και το αργότερα να μην ερχόταν ποτέ.
“Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία”, έρχεται να προσθέσει ο Goethe. Μήπως δεν είναι έτσι; Αν πραγματοποιούσα κάθε ιδέα που είχα, νομίζω πως θα είχα μια άλλη ζωή. Τι με κρατάει; Νομίζω οι σκέψεις μου. Δεν ξέρω αν είναι αληθινά δικές ΜΟΥ αυτές οι σκέψεις ή κάποιων άλλων, πάντως βρίσκονται στο κεφάλι μου και με σταματούν συχνά. Κι αν είναι πιο δυνατές από την ιδέα μου, νικάνε. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Όταν η ιδέα τις νιώθει αδύναμες, ξανάρχεται. Όσο πιο μεγάλη η ιδέα, τόσο πιο πολλές οι σκέψεις που τη φιμώνουν. Όσο πιο δυνατή η ιδέα, τόσο πιο πολύ πεισμώνει κι έρχεται ξανά και ξανά. Μέχρι που βρίσκει μια στιγμή που οι σκέψεις έχουν χαλαρώσει, είναι απασχολημένες με κάτι άλλο, ξεπετιέται και τα φέρνει από ‘δω , τα φέρνει από ‘κει, και να την! Πραγματοποιείται σχεδόν από μόνη της. Οι σκέψεις μένουν μαραζωμένες σε μια γωνιά και ντροπιασμένες που αποδείχθηκαν για μια άλλη φορά τοξικές και κακομοιριασμένες. Δεν ξέρω γιατί δεν το βάζουν κάτω να σηκωθούν να φύγουν. Στη θέση τους θα την είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό. Δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας. “Τσίπα δεν έχουν”, που έλεγε κι η μαμά μου. Αν και αποδεικνύονται περίτρανα πως έλεγαν ανοησίες, λες και με ζηλεύουν και δε θέλουν το καλό μου. Κάποιες φορές με θεωρούν δέντρο. Για να είμαι ακριβής, με θέλουν δέντρο, ακίνητη, ριζωμένη.
Μια μέρα συζητούσα με την αδερφή μου μια ιδέα μου. Και η μία ιδέα διαδεχόταν την άλλη. Είναι γεγονός ότι όταν συζητώ την ιδέα μου, η ιδέα μεγαλώνει και γίνεται θηρίο. Είναι τόσες οι εναλλαγές της που στο τέλος μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, τόσο διαφορετικό, που ούτε εγώ θυμάμαι από πού ξεκίνησε.
-Και γιατί το λες και δεν το κάνεις; με ρώτησε εν τέλει η Σία.
– Ξέρεις τι θα κάνω προς το παρόν; Θα κάνω αφίσα την αναβλητικότητά μου, τις σκέψεις που αναχαιτίζουν τις ιδέες μου. Μπας και συνέλθω καμιά μέρα. Θα βάλω την αφίσα στην τάξη και θα ξεκινώ με αυτήν την κουβέντα το μάθημα.
– Εμείς σήμερα κάνουμε συγκριτικό βαθμό, είπε η Σία χαμογελώντας πονηρά. Μπορείς να μας ετοιμάσεις μια αφίσα;
Η Σία πάντα ήταν πιο πρακτική από μένα. Πάντα βλέπει την τελεία. Εγώ συνήθως βλέπω τη γραμμή που ενώνει τις τελείες. Σα να συμπληρώνουμε η μία την άλλη.
– Θες να παραφράσουμε αυτό που είπε η Helen Keller;
-Πού να θυμάμαι τι είπε η Keller; ρώτησα ενώ ήδη μου σφύριξε το μυαλό μου μια ακόμα ιδέα. Κι αν έφτιαχνα μία αφίσα για κάθε γραμματικό φαινόμενο σε μορφή αποφθέγματος; Κάθε απόφθεγμα μπορεί να έχει την ημερομηνία μόνο, δηλαδή τον αριθμό κι όχι τον μήνα. Σήμερα έχουμε 31 Αυγούστου, αλλά δε θα γράψω Αύγουστος, θα γραψω μόνο 31. Για να ταιριάζει με όλους τους μήνες. Κάθε αφίσα θα είναι μία μέρα από το ημερολόγιο, για όλους τους μήνες. Στο τέλος του μήνα θα έχουμε κολλημένες στον τοίχο 31 αφίσσες!Ναι!!!! Ένας τοίχος σαν ένα τεράστιο ημερολόγιο, το οποίο θα έχει συναρμολογηθεί κομμάτι κομμάτι, μέρα με την ημέρα, γεμάτος θετικές κουβέντες, καλές σκέψεις και αυτό που χρειαζόμαστε όλοι: μια υπενθύμιση για το πόσο καλό κρύβουμε μέσα μας, πόσο μοναδικοί είμαστε και πόσα μπορούμε να καταφέρουμε -αν το πιστέψουμε.
-Διδάσκεις δηλαδή αυτό που θέλεις να μάθεις εσύ η ίδια, πετάχτηκε μια ζηλιάρα σκέψη μέσα από το κεφάλι μου. “Μάθε το πρώτα εσύ και άσε τα παιδιά για όταν είσαι έτοιμη.”, είπε χαιρέκακα.
– Όχι, κυρά μου. Εγώ είμαι μαθήτρια της τάξης που διδάσκω. Θα μάθω μαζί τους. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον, γιατί με σένα να κάνεις αρμένικη βίζιτα δεν ξέρουμε και πόσο θα τα καταφέρω. Δεν είχα εμένα δασκάλα όταν ήρθες κι εγακαταστάθηκες στο κεφάλι μου. Ποιος σε κάλεσε για να έχουμε καλό ρώτημα;
– Εσύ! μου είπε κατάμουτρα. “Κάνεις πως ξεχνάς; Πόσες φορές με κάλεσες και σου ‘κανα παρέα; Κι εγώ πάντα παρούσα, μέρα βράδυ. Ούτε ο ChatGPT να ήμουν. Είσαι και αχάριστη! Πόσες φορές σε έσωσα από μέγα σφάλματα;”
Λοιπόν, αν θέλετε να σωθείτε από νάρκισσους, ένα σας λέω. Μην απαντάτε, αλλιώς … πάει η ιδέα σας. Θα την καταπιούν και μην τον είδατε τον Παναή… Σωπάστε και απλά κάντε το όταν εκείνη η σκέψη θα έχει στρέψει την προσοχή της αλλού. Στο φαγητό που ετοιμάζετε, στο πάτωμα που σφουγγαρίζετε, στο προϊόν που ψάχνετε στα ράφια του σούπερ μάρκετ. Αυτές οι σκέψεις είναι σαν τους νάρκισσους φίλους ή συντρόφους. Νομίζουν ότι αν καταφέρετε κάτι, θα χάσουν εκείνοι. Ποτέ δεν κατάλαβα τι, αλλά κατάλαβα σίγουρα ότι αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Μπορώ όμως να απομακρυνθώ και να κάνω αυτό που με βοηθά να νιώσω χαρούμενη.
– Walking with a friend in the dark is better than walking alone in the light.” , φώναξε η Σία.
– Τι φωνάζεις καλέ;
Τι τρομερό να μην σε αφήνουν οι γύρω σου να μαλώσεις με τις ζηλιάρες σκέψεις σου! Και να σου φωνάζουν ακριβώς τη στιγμή που σχεδόν -παρά τρίχα λέμε- τα κατάφερες να τις βάλεις κάτω και να τις πατήσεις. Ρομαντικό πάντως αυτό που είπε η Κeller. Δεν ξέρω όμως αν συμφωνώ. Προτιμώ το φως και τη δύναμη του να νιώθω καλά με μένα από το να περπατάω στα σκοτάδια με παρέα.
-Άλλο; Κάτι άλλο που να έχει συγκριτικό βαθμό;
Σήκωσα το κεφάλι μου και τα μάτια μου έψαξαν τη Σία. Φαίνεται είχα αργήσει να απαντήσω κι έφυγε. Κατάλαβε πως κάποια σκέψη είχε πιαστεί στα χέρια με κάποια ιδέα μου πάλι. Το βρήκα! Θα φτιάξω αρχικά το poster της αρχικής ιδέας για να μην την ξεχάσω. Και μετά θα καταγράψω 31 γραμματικά φαινόμενα. Το τρίτο βήμα θα είναι να βρω μία πρόταση, ένα απόφθεγμα που το κάθε ένα θα περιέχει ένα από τα γραμματικά φαινόμενα. Θα αφήσω και μερικές σελίδες χωρίς τίποτα. Μόνο την ημερομηνία και τη ζωγραφιά. Αν θέλει κάποιος καθηγητής από το σχολείο μου, μπορεί να τα δώσει στα παιδιά για να συμπληρώσουν τα δικά τους αποφθέγματα. Μόνο που φαντάζομαι τον τοίχο κάθε τάξης γεμάτο από 31, Α4 χαρτιά, γεμάτα γνωμικά, που κρύβουν τη βαρετή γραμματική, μου ‘ρχεται να ρίξω έναν τρικούβερτο χορό.
Σώπασα για λίγο και περίμενα. Κανείς. Μα δε θα πει τίποτα η ζηλιάλα σκέψη; Κι όμως ,τσιμουδιά. Ποιος ξέρει τι έπαθε και βουβάθηκε. Κι έσκυψα στον υπολογιστή. Σε 1 περίπου ώρα είχα 31 αφίσες έτοιμες! WOW! Aς πει ό,τι θέλει τώρα! Νίκησα άλλη μία μάχη! Κι αν κανείς θέλει την ιδέα, ας την πάρει πριν του τρυπώσει στο μυαλό καμιά από εκείνες…
– Κι αν κάνεις αυτά, πότε θα βγει η ύλη;
Να την! Α πα πα! Ποια ύλη κυρά μου; Δεν κάνω τον γραμματικό κανόνα; Θα μου πεις και πώς θα τον κάνω; Δηλαδή, αν τον κάνω με τον τρόπο που λέει το coursebook -άσε που δεν λέει- θα είναι ο σωστός; Για κάτσε να ανοίξω το βιβλίο. Μερικά παραθετικά δίνει και προφανώς ζητάει από τον μαθητή να τα αποστηθίσει. Δεν είναι καλύτερο να τα δει μέσα σε ένα απόφθεγμα για αρχή; Και αφού το συζητήσουμε, έστω αυτό που είπε η Keller, να πούμε αν συμφωνούμε ή όχι δηλαδή, εν τέλει να κάτσουμε στο better και να φτιάξουμε γύρω του το γενεαλογικό του δέντρο, τη μάνα του και τους παρατρεχάμενούς του;
– Ξέρεις πόση ώρα παίρνουν αυτά; Έχεις να βγάλεις δύο σελίδες από το βιβλίο. Άσε το companion. Μήπως να αναφέρω το workbook;
Γκλουπ! Μην απαντάς! Δεν βαρέθηκες τόσες μπούρδες τόσα χρόνια; Αυτά που λέει είναι τα λόγια που σου έβαλαν στο μυαλό. Όταν έμαθες κάτι βαθιά, θυμάσαι να ήταν από το βιβλίο; Ή από τις ασκήσεις που συμπλήρωσες κάτω από το κείμενο; Ή τα παραθετικά που έγραψες στα κενά μιας στήλης στο βιβλίο της γραμματικής; Ή μήπως τα έμαθες όταν η δασκάλα ζήτησε να συγκρίνεις τα ζώα μεταξύ τους σ’ εκείνο το παιχνίδι κι έστιψες το μυαλό σου για να δείξεις ότι κατανοείς πως η καμηλοπάρδαλη είναι πιο ψηλή από το άλογο; ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΑΣ και φύγε. Άλλωστε είναι γνωστό πως σε μια κουβέντα ο πιο ανόητος σταματά τελευταίος. Ο πιο έξυπνος αποχωρεί διακριτικά. Άστη να λέει… και δοκίμασε. Πάρε την αφίσα, κόλλα την στον τοίχο – δε θα χάσεις χρόνο ούτε για να τη δημιουργήσεις αφού τη βρήκες έτοιμη- και ξεκίνα με μια ερώτηση το μάθημα: Συμφωνείτε και γιατί; Ορίστε στο μυαλό σας ένα μικρό χρονικό διάστημα -να πούμε 5 λεπτά για να μην ουρλιάξει η άλλη- και κάνετε την παρουσίαση του γραμματικού φαινομένου με αυτόν τον τρόπο. Η αφίσα θα μείνει εκεί, υπενθύμιση. Όλο και κάποιος θα την κοιτάξει. ‘Ολο και κάτι θα θυμηθεί από την κουβέντα που έγινε στην τάξη. Κι αν αρέσει πολύ, αν εμπνεύσει κάποιον, την κάνετε και δώρο. Ποιος ξέρει, μπορεί αυτός ο κάποιος να τη βάλει και σε κάδρο! Απλά δοκίμασέ το. Βγες από την άνεση της πεπατημένης και πήγαινε στον προορισμό σου από άλλο μονοπάτι.
Μμμμ… δεν την ακούω. Μάλλον τα βρήκε σκούρα και την έκανε. Τουλάχιστον για λίγο. Μέχρι τότε, εγώ μπορώ να σκεφτώ σε τι άλλο μπορούν να χρησιμεύσουν αυτές οι 31, Α4 σελίδες στον τοίχο. Για φανταστείτε τον. Μοιάζει με ταπετσαρία. Ανάλογα βέβαια πώς θα τα τοποθετήσεις γιατί μπορεί να επιλέξεις να είναι με τη μορφή μιας μπορντούρας που διασχίζει όλους τους τοίχους της τάξης, απ’ άκρη σ’ άκρη. Wow! Mόλις μου ήρθε καινούρια ιδέα! Πρέπει να σ’ αφήσω γιατί… η υλοποίησή της θα είναι ακόμα καλύτερη από την ίδια την ιδέα!
papadeligames 